Ποίηση
John Keats (1975-1821):
Άγγλος ρομαντικός λυρικός ποιητής. Αφιέρωσε τη σύντομη ζωή του στην τελειοποίηση μιας ποίησης που χαρακτηρίζεται από δυνατές εικόνες και σχήματα λόγου, τη μεγάλη αισθητική έλξη που ασκεί και την προσπάθεια να εκφράσει μια φιλοσοφική στάση μέσα από τους μύθους της κλασικής αρχαιότητας. Πέθανε στα 25 του χρόνια από φυματίωση στη Ρώμη, όπου είχε βρεθεί αναζητώντας θεραπεία.
On The Sea
It keeps eternal whisperings around
Desolate shores, and with its mighty swell
Gluts twice ten thousand Caverns, till the spell
Of Hecate leaves them their old shadowy sound.
Often ' in such gentle temper found,
That scarcely will the very smallest shell
Be moved for days from where it sometime fell.
When last the winds of Heaven were unbound.
Oh, ye! who have your eyeballs vexed and tired,
Feast them upon the wideness of the Sea;
Oh ye! whose ears are dinned with uproar rude,
Or fed too much with cloying melody---
Sit ye near some old Cavern's Mouth and brood,
Until ye start, as if the sea nymphs choired!
Στη θάλασσα
Διατηρούν αιώνια ψιθύρους γύρω
Στις έρημες ακτές, και με το ισχυρό τους φούσκωμα
Ταξιδεύουν δυο φορές δέκα χιλιάδες σπήλαια, μέχρι τα μάγια
Της Εκάτης να τους αφήσουν τον παλιό σκιερό τους ήχο.
Συχνά έχουν τόσο ήπιο χαρακτήρα ,
που μόλις και μετά βίας το πιο μικρό κέλυφος
θα μετακινηθεί για ημέρες από κει που κάποτε έπεσε.
Την τελευταία φορά που οι άνεμοι του Ουρανού ήταν αδέσμευτοι.
Ω, εσείς! Που έχετε τα μάτια σας ενοχλημένα και κουρασμένα,
Γιορτάστε τα στην ευρύτητα της θάλασσας,
Ω σεις! που τα αυτιά σας βουίζουν από αγενή οχλοβοή,
Ή τρέφονται υπερβολικά με γλυκερή μελωδία -
Καθίστε εσείς κοντά σε κάποιας παλιάς σπηλιάς την είσοδο και το γόνο
Μέχρι να αρχίσετε εσείς, σαν θαλάσσιων νυμφών χορωδία!
Σικλαφίδου Σαραντία
John Edward Masefield (1878-1967):
Άγγλος ποιητής και συγγραφέας. Έζησε στη Μεγάλη Βρετανία από το 1930 μέχρι το θάνατό του, το 1967. Είναι γνωστός για τα κλασικά παιδικά λογοτεχνικά βιβλία "Τhe Midnight Folk" και "The Box Of Delight" και για τα ποιήματα "Τhe Everlasting Mercy" και "Sea-Fever".
Sea Fever
I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky,
And all I ask is a tall ship and a star to steer her by,
And the wheel’s kick and the wind’s song and the white sail’s shaking,
And a grey mist on the sea’s face, and a grey dawn breaking
I must go down to the seas again, for the call of the running tide.
Is a wild call and a clear call that may not be denied;
And all I ask is a windy day with the white clouds flying,
And the flying spray and the blown spume, and the sea-gulls crying.
I must go down to the seas again, to the vagrant gypsy life,
To the gull’s way and the whale’s way, where the wind’s like a whetted knife;
And all I ask for is a merry yarn from a laughing fellow-rover,
And a quiet sleep and a sweet dream when the long trick’s over.
Θαλασσινός πυρετός
Πρέπει να κατέβω στις θάλασσες ξανά, στη μοναχική θάλασσα και τον ουρανό,
Και το μόνο που ζητώ είναι ένα ψηλό καράβι και ένα αστέρι να τo κατευθύνει,
Και το γύρισμα του τιμονιού και το τραγούδι του ανέμου και το ανέμισμα του λευκού πανιού,
Και μια γκρι ομίχλη στο πρόσωπο της θάλασσας, και μια γκρι αυγή να προβάλει.
Πρέπει να κατέβω στις θάλασσες ξανά, για το κάλεσμα της ορμητικής παλίρροιας.
Είναι ένα άγριο κάλεσμα και ένα καθαρό κάλεσμα που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί,
Και το μόνο που ζητώ είναι μια μέρα με αέρα με τα λευκά σύννεφα να πετούν,
Και οι σταγόνες που πετούν και ο αφρός που σηκώνεται και οι γλάροι που φωνάζουν.
Πρέπει να κατέβω στις θάλασσες ξανά, στην αλήτικη τσιγγάνικη ζωή,
Στο δρόμο των γλάρων και στο δρόμο των φαλαινών, εκεί που ο αέρας είναι σαν ένα τροχισμένο μαχαίρι:
Και το μόνο που ζητώ είναι μια χαρούμενη ιστορία από έναν γελαστό περιπλανώμενο σύντροφο,
Και έναν ήσυχο ύπνο και ένα γλυκό όνειρο όταν η μεγάλη βάρδια έχει τελειώσει.
Φυτίλη Χρύσα
Thomas Love Peacock (1785 - 1866)Q
Άγγλος συγγραφέας και ποιητής. Ήταν στενός φίλος με τον Percy Bysshe Shelley και επηρέασαν ο ένας το έργο του άλλου. Ο Peacock έγραψε σατιρικά μυθιστορήματα, συζητώντας και κριτικάροντας τις φιλοσοφικές απόψεις της εποχής του.
Πέρα από τη θάλασσα
Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τη θάλασσα,
Η καρδιά μου φεύγει, μακριά, μακριά από εμένα,
Και ποτέ δεν θα δραπετεύσει από τα ίχνη της
Οι σκέψεις μου, τα όνειρά μου, πέρα από τη θάλασσα.
Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τη θάλασσα,
Το χελιδόνι περιπλανιέται γρήγορα και ελεύθερα:
Ω, χαρούμενο πουλί! Μου άρεσες,
Εγώ, επίσης, θα ’θελα να πετάξω πέρα από τη θάλασσα.
Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τη θάλασσα,
Υπάρχουν ευγενικές καρδιές και κοινωνική χαρά:
Αλλά εδώ για εμένα αυτά ίσως δεν είναι,
Η καρδιά μου φεύγει πέρα από τη θάλασσα.
Beyond the sea
Beyond the sea, beyond the sea,
My heart is gone, far, far from me;
And ever on its track will flee
My thoughts, my dreams, beyond the sea.
Beyond the sea, beyond the sea,
The swallow wanders fast and free:
Oh, happy bird! were I like thee,
I, too, would fly beyond the sea.
Beyond the sea, beyond the sea,
Are kindly hearts and social glee:
But here for me they may not be;
My heart is gone beyond the sea.
Ορέστης Σταυρόπουλος
Alfred Tennyson (1809 -1892):
Ο βαρόνος Τέννυσον παραμένει ένας από τους δημοφιλέστερους ποιητές της Αγγλίας. Γιος ιερέα, σπούδασε στο Κέιμπριτζ χωρίς να πάρει πτυχίο και πέρασε δύσκολες μέρες, αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες και δυσμενείς κριτικές για τα ποιήματά του. Το 1850 όλα άλλαξαν όταν δημοσίευσε το ποίημα In Memoriam A.H.H., ελεγεία για το θάνατο του Άρθουρ Χάλλαμ, συμφοιτητή του στο Κέιμπριτζ και αρραβωνιαστικού της αδελφής του. Η επιτυχία ήταν μεγάλη σε κοινό και κριτικούς και η βασίλισσα του απένειμε τον τίτλο του «δαφνοστεφούς ποιητή». Περίφημα είναι πολλά από τα σύντομα ποιήματά του, εμπνευσμένα είτε από την ελληνική αρχαιότητα είτε από σύγχρονά του γεγονότα, όπως Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας, αναφερόμενη στον Κριμαϊκό πόλεμο. Μετά από δύο αρνήσεις δέχτηκε τελικά τον τίτλο ευγενείας που του προσφέρθηκε και το 1884 έγινε βαρόνος και μέλος της βουλής των Λόρδων. Ήταν ο πρώτος λογοτέχνης που τιμήθηκε με τίτλο ευγένειας για τα γραπτά του. Η αξία του παραμένει διαχρονική.
Περνώντας τη Γραμμή
Ηλιοβασίλεμα και απογευματινό αστέρι,
Και μια σαφή έκκληση για εμένα!
Και ας μην υπάρχει διαμαρτυρία για τη γραμμή,
Όταν χαθώ στη θάλασσα.
Αλλά μια τέτοια παλίρροια όπως κινείται φαίνεται κοιμισμένη,
Πολύ γεμάτη για ήχο και αφρό,
Όταν αυτό που τράβηξε από έξω το απέραντο βάθος
Επιστρέψει ξανά σπίτι.
Λυκόφως και απογευματινή καμπάνα,
Και μετά από αυτό σκότος!
Και ας μην υπάρξει λύπη αποχαιρετισμού,
Όταν επιβιβαστώ:
Γιατί εκτός του σκοπού μας από Χρόνο και Χώρο
Η πλημμύρα μπορεί να με πάρει μακριά,
Ελπίζω να δω τον πιλότο μου πρόσωπο με πρόσωπο,
Όταν περάσω τη γραμμή.
Crossing the Bar
Sunset and evening star,
And one clear call for me!
And may there be no moaning of the bar,
When I put out to sea,
But such a tide as moving seems asleep,
Too full for sound and foam,
When that which drew from out the boundless deep
Turns again home.
Twilight and evening bell,
And after that the dark!
And may there be no sadness of farewell,
When I embark;
For though from out our bourne of Time and Place
The flood may bear me far,
I hope to see my Pilot face to face
When I have crost the bar.
Κοκκίνης Γιάννης
