Ποίηση
Charles Pierre Baudelaire, (1821 - 1867):
Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τη θεματική του, ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν και το έργο του Τα Άνθη του Κακού ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων. Σήμερα αναγνωρίζεται συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Σε ολόκληρο το έργο του, ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την Ομορφιά με την Κακία και να καταδείξει την σχέση μεταξύ τους. Παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων σκανδαλιστικών για την εποχή του, κατόρθωσε επίσης να εκφράσει τα χαρακτηριστικά στο έργο του συναισθήματα της μελαγχολίας (Mœsta et errabunda) και της νοσταλγίας (L' Invitation au voyage).
Ο άνθρωπος και η θάλασσα
Ελεύθερε άνθρωπε, θα αγαπάς πάντα τη θάλασσα
Η θάλασσα είναι ο καθρέφτης σου, εξετάζεις την ψυχή σου
Στο ατέλειωτο ξετύλιγμα των κυμάτων της,
Το μυαλό σου είναι μια άβυσσος όχι λιγότερο πικρή.
Θέλεις να βυθιστείς στην αγκαλιά της εικόνας σου,
Την αγκαλιάζεις με μάτια και χέρια και με την καρδιά
αφαιρείται κατά καιρούς από τη δική της κραυγή
από τον ήχο αυτού του θρήνου, άγριο και αδάμαστο.
Και οι δυο σας είστε σκοτεινοί και απρόθυμοι:
Άνθρωπε, κανείς δεν έχει ακούσει τα βάθη της ύπαρξής σου,
Ω, Θάλασσα, κανένα πρόσωπο δεν γνωρίζει τα πιο κρυφά σου πλούτη,
με τόσο ζήλο κρατάς τα μυστικά σου!
Ωστόσο, για αμέτρητους αιώνες έχετε αγωνιστεί ο ένας απέναντι στον άλλον
Χωρίς οίκτο, χωρίς τύψεις,
Έτσι έντονα αγαπάτε το μακελειό και το θάνατο,
Ω, αιώνιοι μαχητές, αδιάλλακτα αδέλφια!
L'Homme et la mer
Homme libre, toujours tu chériras la mer!
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
Tu te plais à plonger au sein de ton image;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteurs éternels, ô frères implacables!
Man and the Sea
Free man, you will always cherish the sea!
The sea is your mirror; you contemplate your soul
In the infinite unrolling of its billows;
Your mind is an abyss that is no less bitter.
You like to plunge into the bosom of your image;
You embrace it with eyes and arms, and your heart
Is distracted at times from its own clamoring
By the sound of this plaint, wild and untamable.
Both of you are gloomy and reticent:
Man, no one has sounded the depths of your being;
O Sea, no person knows your most hidden riches,
So zealously do you keep your secrets!
Yet for countless ages you have fought each other
Without pity, without remorse,
So fiercely do you love carnage and death,
O eternal fighters, implacable brothers!
Γεωργία Τσέκου
Sully Prudhomme (1839-1907):
Ο Ρενέ-Φρανσουά-Αρμάν Προυντόμ, γνωστός ως Συλί Προυντόμ, ήταν Γάλλος ποιητής και δοκιμιογράφος, που τιμήθηκε με το πρώτο Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1901. Αρχικά σπούδασε για να γίνει μηχανικός, αλλά αργότερα τον κέρδισε η φιλοσοφία και η ποίηση. Δήλωσε πως επεδίωκε να δημιουργήσει μια ποίηση "επιστημονική", για την μοντέρνα εποχή. Ήταν μέλος της σχολής των Παρνασσιστών, αν και το έργο του επιδεικνύει χαρακτηριστικά αμιγώς δικά του.
Στον ωκεανό
Ωκεανέ, τι αξίζει στο άπειρο του κόσμου;
Εσύ, τόσο μεγάλος για εμάς, αλυσοδεμένους στις ακτές σου,
Αλλά στενός για της ψυχή μας τις επαναστάσεις που ανθίζουν,
που από τους ήλιους μετράς και υπολογίζεις.
Σχεδόν αιώνιος για εμάς, πιο ευμετάβλητος από το κύμα,
αλλά ακόμα, σαν κι εμάς, έργο τέχνης και παιχνίδι με ξόρκια,
γιατί μας βλέπεις να πεθαίνουμε, αλλά τα αστέρια είναι νεκρά,
και καμιά αιωνιότητα δε στηρίζεται στις μέρες.
Σαν ένας τεράστιος στρατός, που ηρωικά επιτίθεται σε έναν τοίχο,
εσύ απλά χτυπάς το βράχο.
Αλλά ο βράχος είναι συμπαγής και επανεμφανίζεται και στέκεται.
Πήγαινε, είσαι σαν γίγαντας νάνος που πλησιάζει.
Σε θαύμασα πάρα πολύ, ο ουρανός με κατηγορεί,
λέει, "Τίποτα δεν είναι μεγάλο ή ισχυρό από ό,τι όλα! "
À l'océan
Océan, que vaux-tu dans l'infini du monde ?
Toi, si large à nos yeux enchaînés sur tes bords,
Mais étroit pour notre âme aux rebelles essors,
Qui, du haut des soleils te mesure et te sonde ;
Presque éternel pour nous plus instables que l'onde,
Mais pourtant, comme nous, œuvre et jouet des sorts,
Car tu nous vois mourir, mais des astres sont morts,
Et nulle éternité dans les jours ne se fonde.
Comme une vaste armée où l'héroïsme bout
Marche à l'assaut d'un mur, tu viens heurter la roche,
Mais la roche est solide et reparaît debout.
Va, tu n'es cru géant que du nain qui t'approche :
Ah ! Je t'admirais trop, le ciel me le reproche,
Il me dit : « Rien n'est grand ni puissant que le Tout ! »
To the ocean
Ocean, what is worth in the infinity of the world?
You, so large for us chained to your shores,
But narrow for our soul to booms rebels,
Who, from the suns you measure and you probe;
Almost eternal for us more volatile than the wave,
But yet, as we implement and toy spells,
Because you see us die, but the stars are dead,
And no eternity in days not founded.
As a vast army where heroism ends
On the onslaught of a wall, you just hit the rock,
But the rock is solid and reappears standing.
Go, you're thought of as giant dwarf who approach you:
Ah! I admired you too much, the sky blames myself,
He said: "There is nothing great or powerful than all! »
Κωνσταντίνος Ντάβαρος
